SA ANTIGONG LUNGSOD
by Raymund Magno Garlitos

Ang kapalaran mo ngayo’y pinagkakatotoo 
dito sa kabihasnan ng mga pagkakataon 
na ang tanging pabuya ay karanasan. 
Tila hindi mo mahintay ang karanasang ito:
ang magpaka-baguntao. Ngayong pantay 
na sa damit ang iyong kalamnan, mga buhok 
sa katawang pinagyaman ng hirap at determinasyon, 
mga kukong hindi na nakatikim ng pagkaputol, 
walang mag-aakala na ikaw ay hindi na musmos. 
Sinong makababatid sa iyong saloobin?
Ito bang siyudad na unti-unting naglulugon 
sa mga pakana ng panahon, kung saan siklo 
ay halumigmig at alinsangan, sala-salabad 
ang retrato ng nagdaraang kasaysayan?

Habang tinutulay mo ang mga mapang burado 
na sa mga yabag ng mga nagdaraang pulutong ng tao, 
ang hanging binubulid ka sa uli-uli ng hininga 
ng paparating na unos, paano kaya ang magpakatao? 
Sa kamay mo ay pira-pirasong kalatas ng magulang 
na nagtaboy sa iyo upang humanap ng totoong buhay, 
ang mga damit na kinalakihan, mga tula na hindi 
matapos-tapos. Wala na nga, wala nang iba pang paraan 
kundi ang ipagpatuloy ang paghahanap sa antigong lungsod, 
itong Bisansiyo ng mga buhay at mamamatay, 
kung saan ang tanging pag-ibig ay nasa tabi-tabi lamang, 
kung saan walang takot na dadagundong sa iyong himalay 
na baka mapariwara ka sa madawag na mundo ng bitag at tukso.

 Lahat ng kuwento sa buhay mo ngayon 
ay lagaslas na lamang sa umaapaw na gripo ng langit, 
pumapagitan sa alimpuyo at bait ng tadhana. 
Tinatangay nito ang lahat ng butil ng damdaming 
isinilid mo sa sisidlan ng pag-asa, titila-tilamsik 
ang mga imahen ng iniwan mong lalawigan —
mga kababatang tila hindi na nalimot ang pagkabata 
kahit nangungulit na ang anak at asawa sa kanyang tabi; 
mangingibig na nagpabaon ng sumbat at paalala. 
Pinilit mo silang limutin, sa bawat tapon ng bagahe 
sa bintana ng rumaragasang bus, itinulog sa bawat kalabog 
ng radyong maingay, idinaan sa maraming banlaw 
hanggang maging singtingkad ng tubig ang iyong isipan. 
Inaraw-araw mo itong ritwal ng paglisan, hanggang dumami
ang mga gatla sa mukha mong pilit na niluluoy ng mga oras. 
Rekwerdo na lamang sila, dahan-dahang humuhulas 
sa inunan ng panahon, ngunit bakit buhay pa rin silang 
pinangakuan mo ng pagbabalik?

Mag-iisang taon ka na sa pook na ito ng pagsubok:
itong lungsod na patuloy sa pagtanda, paganda nang paganda 
sa kabila ng mga guho ng oras, mga mumo ng anmo, 
mga punong nagbakli ng sanga upang umayon sa disenyo nito, 
makinang na makinang sa pag-aalab ng liwanag sa lansangan. 
At ikaw, sa kalugod-lugod mong pag-aakala na walang puwang 
ang iyong alaala sa mundong nilapatan ng materyal at panahon, 
ay ginantimpalaan ng mga diyos ng isang natatanging piging. 
At ang pagdiriwang sa iyong mga mata sa wakas ay magkakatotoo na 
dabil naririto ka na, sa kabila ng maraming paniniil at paghamak.

Hayun, ang gintong barkong lulutang-lutang sa harayang tubig. 
Papadilim pa lamang. At sa iyong paghimbing ay haplos ng liwanag 
mula sa mga kandilang nagbabantay sa mga simbahan, 
at ang mga makakasalo ay mga rebultong santo
na ang tanging handog ay dasal sa iyong labi 
na ikaw ay gigising muli sa natatanging 
magdamag na ito ng iyong pagsilang.
 

Raymund Magno Garlítos, 23 years old, a bilingual poet, children’s book writer, and translator, has won the Palanca Awards for Poetry in both Filipino (1998) and English (2000).  His 2nd children’s book, Chenelyn! Chenelyn!, won the 2000 Gintong Aklat Award for Children’s Literature.  His 3rd children’s book, Mga Lihim sa Gabi ni Ruming (Ruming’s Night Secrets), will come out by the middle of the year. Email the author at shri_ganeshji@angelfire.com
COVER
BACK
NEXT